Dub Me Crazy. We hebben het beste van Bill Lasswell, Errol Thompson en de halve On-U Sound op het schap liggen. Koesteren we als ruwe diamanten. Dub is het muziekgenre par excellence dat streeft naar minimalisme, de essentie, de herhaling en de mutatie. Dubstep, de waakvlam die een kampvuur werd. We luisteren naar Margins Music: Redux. Het is de zesde keer dat we door de plaat sluipen en pas nu kunnen we ze naar waarde schatten. Een slow burner heet zoiets. Het heeft alles te maken met de superioriteit van het origineel. Op Margins: Music wisten Dusk + Blackdown beter dan wie ook de tijdsgeest van het Londen van nu te vatten. Dubstep werd gelinkt aan Zouk en wereldmuziek, het ademde de ochtendlijke sfeer van de etnische smeltkroes in en uit. Het vaak steriele genre kreeg vervolgens een stevige injectie en werd meer dan ooit het geluid van de ontspoorde grootstad. Paul Mene ofte Grievous Angel nam de opdracht aan om deze mijlpaal integraal te herwerken en slaagt met verve in zijn opdracht. Mene begrijpt de oerkracht van de dub en maakt een lang uitgesponnen dubnummer, speelt met tempowisselingen, laat de echo van het origineel golven en haalt de essentie naar boven. Een groeiplaat buiten categorie.