Labelbaas Me Raabenstein omschrijft het Nonine-geluid zelf als donkere, filmische, stedelijke muziek met verschillende atmosferen en structuren. Zijn meest recente release onder het pseudoniem Slowcream illustreert deze omschrijving op treffende wijze. And bestaat uit vijf trage, uitgesponnen soundtrackachtige nummers die een orchestraal instrumentarium aan minimale elektronica weet te koppelen. Raabenstein krijgt daarenboven op een aantal nummers hulp van Greg Haines, die bijkomende cello- en orgelpartijen aanlevert. Ondanks al deze veelbelovende ingrediënten slaagt Raabenstein er zelden in om de luisteraar op sleeptouw te nemen. De reden hiervoor dient niet enkel in de al te vlakke eindmix gezocht te worden. Raabenstein laat zijn composities immers eindeloos meanderen doorheen reeksen schijnbare crescendos die er echter nooit in slagen werkelijk spanningsbogen op te bouwen, laat staan tot climaxen te komen. Zo moet hij in een nummer als Pressure na acht minuten zijn toevlucht nemen tot een clichématig symfonisch slotakkoord – dat weinig uitstaans heeft met de voorgaande muzikale bewegingen – om toch maar tot een spannende ontknoping te komen. Jammer, want op zich zit er heel wat interessant materiaal in And, een plaat die vooral aangeeft wat had kunnen zijn.
Ook de meeste recente toevoeging aan de Nonine-catalogus, Sparse van David Minor, ziet er op papier veelbelovend uit. Minor heeft een achtergrond als klassiek geschoolde danser, acteur, muzikant en zanger. Met Sparse wil hij zich duidelijk positioneren op het grensgebied tussen jazz, film noir soundtracks, klassieke muziek en elektronica. Ondanks de op veilig spelende productie van Raabenstein, is het eindgeluid hier alvast een stuk spannender. De plaat begint met enkele intrigerende stukken die, bijna letterlijk, een collage bieden van voornoemde genres. Alsof iemand met de afstemknop van een oude radio zit te spelen en zo ter plaatse een constant verspringende medley van naast elkaar gelegen radiozenders creëert. De irritante Für Elise-samples moet je er dan wel bij nemen. Na enkele nummers begint de truc met de afstemknop toch wat te vervelen. Als Minor naarmate de plaat vordert ook nog eens ontspannende New Age-muziek aan zijn eclectische genre-oefening toevoegt, ruimt het initiële gevoel van fascinatie geleidelijk aan plaats voor onversneden ergernis. Jammer, want ook hier zat wel wat in.