Het is voorjaar en de gehele Gonzo-redactie huppelt hand in hand onbezonnen door de lentewei. Jong geboren vee dartelt mee, het leven straalt en de klaproos staat verdomde goed in het haar. Het Antwerpse Im:Prod staat het zooitje al hoofdschuddend op te wachten. “Bespreking te laat”, fluistert Insanae Mentis ons toe. De zeis van metgezel Del Cycer weerkaatst in het zonlicht. “Geen lente voor jullie”, grijnst de zonderling. De hemel kleurt zwart, de doodsklok begint te luiden en het gehuil van verdoemenis komt van ver. We begrijpen de boodschap. De paters van ongenoegen kiezen de wapens naar keuze en de soundtrack van deze collectieve nachtmerrie vangt aan. Grief dus. Een stevig relaas opgebouwd uit improvisatiesessies waar noise en industrial elkaar het leven zuur maken. Gitaar, keyboard en drums zorgen voor de muren van geluid. De agressie wordt subliem opgebouwd en de herrie is voortdurend in balans. Ook de dark ambient vindt zijn plek en sijpelt verontrustend tussen de momenten van borrelende gitaardreunen en machinale percussie. Een album met een vertrouwd old-school gevoel, schatplichtig aan de blackmetal van Venom en de powernoise van The Haters. Im:Prod levert puik werk af. Ondertussen zijn we al lang vergeten dat er zonlicht bestaat, en wordt de rest van het seizoen vertoefd in de kerkers van de duisternis. Een lammetje huppelt zo nu en dan voorbij, die slachten we, ritueel, op een altaar.