Postrock is niet in één omschrijving te vatten en per definitie niet aan regels gebonden, maar één van de uitlopers ervan, de (semi-)instrumentale rock van groepen als het Zweedse Ef, lijkt zich de laatste jaren als een afgebakend genre te ontwikkelen, met zijn eigen conventies en dus ook beperkingen. Hun voorbeelden, groepen die al hun bagage overboord gooiden en de rock opnieuw van nul opbouwden, hebben blijkbaar onbewust standaarden gelegd. De ironie is dat die standaarden nu door een nieuwe generatie gevolgd worden, terwijl de enige standaard had moeten zijn: wees creatief, probeer iets nieuws, verleg grenzen. Niet zo dus bij Ef, maar het zou de groep tekort doen om ze enkel daarop af te rekenen. Originaliteit is niet altijd een doorslaggevend criterium voor kwaliteit, en er kan ook niet elke dag een Godspeed You! Black Emperor of Mogwai opstaan. Toch zijn we aangenaam verrast dat Ef tegenover zijn eerste twee platen vooruitgang boekt: op deze Mourning Golden Morning worden de clichés beter ontweken, en doet de groep een lovenswaardige inspanning om een eigen geluid te ontwikkelen. Sons Of Ghosts heeft een mooi uitwaaierende proloog, met gehamerde pianoaanslagen, en een al even knappe finale met blazers; en het gezongen Longing For Colors neigt naar Jeniferever: een kruising tussen singer-songwriter, indierock en postrock. Voor de rest zijn alle gekende elementen aanwezig: roffelende drums, mineurakkoorden, en de juiste effectenpedalen. Degelijke plaat dus voor de liefhebbers.