Een gereactiveerd Cindytalk vult de helft van deze gelimiteerde (500 exemplaren) 10inch met een muurtje van elektronica en metalige gitaardrones, waartegen een veelheid van subtiele percussie te pletter slaat. De bronnen worden niet vrijgegeven, maar het geheel knispert onophoudelijk als een lege snoepverpakking. Gezien één en ander door Gordon Sharp in Japan werd heropgenomen, zou het ons niet verbazen dat er rijstpapier werd gebruikt. Op de keerzijde gooit Robert Hampson (Main en Loop) het over een heel andere boeg. Zijn Antarctica Ends Here is een groet aan Antarctica Starts Here van John Cage (uit Paris 1919, 1973). Een ijsberg van een track, die drijft op onderkoelde elektronica en hartverkillende pianotoetsen.