Wij zijn niet boos, we zijn teleurgesteld. Niet dat we vinden dat Yeasayer had moeten vasthouden aan het broeierige, meerstemmige, van Talking Heads bezwangerde geluid dat van All Hour Cymbals zon opwindende plaat maakte. Wij vinden het geen probleem dat Yeasayer ondertussen bijna volledig elektronisch is gegaan. Stilstand is achteruitgang en ook Yeasayer heeft recht op een nieuw geluid. Het geluid is dan ook niet het probleem van deze ‘Odd Blood’, de liedjes zijn dat wél. The Children is met zijn vocoder-koor en zijn gammele gamelan (ja, wij hebben al die titels voor Suske & Wiske bedacht) nog een geslaagde poging om van het oude geluid weg te sluipen en Ambling Alp is een goed en voldoende geschift popliedje, dat volstrekt terecht zijn weg naar de radio heeft gevonden. Maar daarmee is het goeie nieuws wel ongeveer op. Het slechte nieuws? Madder Red start veelbelovend als een mix tussen Paul Simon anno ‘Graceland’ en Talking Heads, maar verzandt dankzij een té makke melodie en verschrikkelijke stadiondrums al snel in slechte Duran Duran. Het arrangement van O.N.E. is wél lekker avontuurlijk, maar dat is dan weer zulk een slaapverwekkende song dat zelfs Slaapwelrecords naar verluidt bedankt heeft. In het jakkerende Rome horen we nog één verre echo van de wildemansdansen die van ‘All Hour Cymbals’ zon heerlijke plaat maakten, maar ook dat is in wezen een ééndimensionale dance-stamper. Meer slecht nieuws dan goed nieuws, dus. Meestal zweren we dan dat we nooit meer gaan luisteren. Maar we hebben Yeasayer een paar jaar geleden live té goed zien zijn om hen op basis van ‘Odd Blood’ al af te schrijven. We hopen wél hartstochtelijk dat Yeasayer tegen Plaat Nummer Drie een andere fixatie gevonden heeft dan de jaren 1980. Goede liedjes bijvoorbeeld.