LOcelle Mare stond op Sonic City (De Kreun, Kortrijk) als je dit leest, maar als we dit schrijven ligt dat festivalletje, deze keer onder supervisie van Deerhoof, nog een maand in het verschiet. We weten dus (nog) niet hoe Thomas Bonvalet het er op een podium van af brengt. Wel horen we van deze Fransman met een verleden in Cheval De Frise negen korte miniatuurtjes die zo op de klankband van een experimentele animatiefilm terecht zouden kunnen: ingetogen gefriemel en gepruts net zoals we dat al konden horen op LOcelle Mare en Porte DOctobre. Een zessnarige banjo speelt een hoofdrol, waarvan Bonvalet niet alleen de snaren beroert, maar ook de body van het instrument aan zijn trekken laat komen. Een harmonium, een mondharmonica, een stemvork, een metronoom, een piano, getrappel met de voet en wat geklooi met een microfoon voegen klanken toe. Nergens dringt de verstilde muziek zich op, het zijn fragmentjes van ingetogenheid, winterse schoonheid in eenzaamheid en een donkere sfeer die ons wijst op het feit dat klein ook mooi kan zijn. Alleen de aanhoudende tuut in het achtste nummertje maakt ons horendol, al zal dat allicht de bedoeling zijn geweest.