Het nut van een recensie van deze nieuwe soloplaat van Keijo (Jyvaskyla, Finland) is eigenlijk een beetje zoek. Het schijfje is namelijk al lang en breed uitverkocht op het moment dat je dit stukje leest. De kleine oplage en de verpakking (de cd zit in een singleshoesje) dwingt je, bij eventuele interesse, dan maar naar het illegale circuit, nietwaar? En zou je zoeken naar dit schijfje? Als je houdt van Finse weird folk zeker, en als je bijvoorbeeld Avarus, Kheta Hotem of The Free Players in de kast hebt staan, waar Keijo regelmatig de honneurs waarneemt, ook. Of gewoon als je dronken bent. Want zo klinkt de man, of toch zijn tien liedjes die hij op dit schijfje pleurde. Liedjes die klinken als een ladderzatte Woody Guthrie die ergens in een café wat zit af te lallen en op zijn gitaar zit te tokkelen. En we denken het niet alleen, want zowat de helft van de tracks zijn eigenzinnige interpretaties van het werk van voornoemd folkartiest. En de rest kan net zo goed een eerbetoon zijn aan Moondog, die net een plaat uitheeft met Julie Andrews en Martyn Green met dezelfde titel. Countryblues en weirde folk op één en dezelfde plaat, geschikt voor bij het kampvuur als er geen jeugdbeweging in de buurt is.