Marble Sounds wordt overal in de Vlaamse pers de sterren ingeschreven. Chauvinisten als we zijn, zouden we dat graag ook doen. De Vlaamse popscene kent wel wat mooie leden. Zo was Isbells vorig jaar een leuke verrassing. En toch… we weten het niet goed met Marble Sounds. We zouden graag heel erg roepen hoe mooi deze licht melancholische muziek wel is, uit angst om anders voor alternatieveling die alles wat hip is slecht vindt beledigd te worden, maar wij geraken toch niet helemaal overtuigd. In een poging onze vinger op de zere plek te liggen, kunnen we alleen maar denken dat deze muziek in onze oren net iets te af klinkt. Gepolijst tot de ruwe kantjes eraf zijn. Maar laat het nu net die ruwe kantjes zijn waar wij zo van houden. Wij horen graag die kleine foutjes, die zeker op debuutalbums vaak welig tieren. Platen die klinken alsof ze zo integraal op de nationale radio kunnen, daar kunnen we meestal niet zo veel mee, enkele uitzonderingen nagelaten. Vaak klinken ze zo netjes, dat het lijkt alsof de muzikanten er alles aan gedaan hebben om niets van hun ziel mee op het album te laten verschijnen. Toch zijn dat iets te harde woorden voor de groep rond Pieter van Dessel. Van heel wat nummers kunnen we de aantrekkingskracht wel zijn. En wie weet, misschien draaien we na verloop van tijd nog bij. Maar voorlopig past het niet helemaal in ons straatje. Wie daarentegen wel van gepolijste triestheid houdt, moet vooral zelf eens proberen.