Het debuutalbum van dit psychedelische lo-fi popduo uit San Francisco doet de eeuwige vraag oproepen of goede muziek origineel moet zijn. Niet per se, luidt immer mijn antwoord, maar een bepaalde spanning, ontroering, raarheid, ik noem het het liefste urgentie is wat mij betreft wel dringend gewenst. In het geval van The Art Museums (goede naam, trouwens) ben ik in dubio. Ook na een aantal draaibeurten blijft de charme, de eeuwige charme van de lo-fi overeind staan, maar de liedjes beklijven niet, net zo min als ze irriteren trouwens. We horen flarden Swell Maps, Television Personalities en uiteraard de eeuwige usual suspects uit de jaren 1960 The Byrds. Maar waar de Engelse variant van de lo-fi vaak een extraatje heeft in de vorm van die Britse excentriciteit (meer bepaald zelfspot) nemen Amerikaanse bands zich vaker een stuk serieuzer. Te serieus in het geval van The Art Museums. Josh Alper en Glenn Donaldson schrijven leuke liedjes (‘Oh Modern Girls’), maar daar blijft het ook bij. Ze blijven te keurig binnen de grenzen van de lo-fi, die als kenmerk toch ook een vorm van vrijheid heeft, maar die creativiteit hebben The Art Museums hier niet.