Eén van onze favoriete outsidermuzikanten, Daniel Johnston, wordt de laatste jaren flink omarmd door de culturele goegemeente. Zoals bekend worstelde hij jarenlang met manisch-depressieve buien, nog altijd trouwens. In zijn Syrup Of Tears klinkt het Depression has got me down. De medicatie van de man werd de laatste jaren op punt gesteld waardoor er de laatste jaren meer en meer optredens volgden. Het afgelopen jaar verscheen zowaar een nieuw album, Is And Always Was, gemaakt met hulp van Jason Falkner. Op die plaat mocht Daniel Johnston zijn Beatles-fascinatie (Ik wil ooit alle vier Beatles tegelijk zijn!) botvieren. En nu verschijnt alweer een nieuwe. In opdracht van het Nederlandse Muzieklab Brabant werd BEAM (Brabants Ensemble Avontuurlijke Muziek) samengesteld. Dit elfkoppige ensemble werkt voor haar producties samen met gerespecteerde muzikanten. Ditmaal viel Daniel Johnston deze eer te beurt. BEAM tilt de songs van Johnston uit de lofi-hoek waarin ze bekend zijn geworden. In plaats van de lofi-esthetiek krijgen ze nu een behandeling met jazz, klassieke muziek en rock. Het is net de krakkemikkige lofi-stijl die ervoor zorgde dat Johnston ons momenten van pijnlijke schoonheid bezorgde. Het moet echter gezegd dat deze samenwerking op zich wel geslaagd kan worden genoemd. De jazzy saxofoon die een nummer als Devil Town opluistert, geeft het nummer een weerklank die wij er nog niet eerder in hoorden. Voor deze plaat werd voornamelijk materiaal gekozen uit het bekendere oeuvre van Johnston zoals het al genoemde Devil Town en True Love Will Find You In the End, aangevuld met een paar nieuwe nummers. Als deze ‘Beam Me Up!’ er voor zorgt dat het oeuvre van Daniel Johnston in bredere kringen bekend wordt, zijn wij tevreden. Alleen blijven wij het een soms moeilijke evenwichtsoefening vinden.