Wat E van Eels is voor de popmuziek is Mark Van Hoen voor de elektronica: mensen die voor het ongeluk geboren lijken en daar hun hele muzikale carrière aan ophangen. Van Hoen maakte in de vroege jaren 1990 naam als lid van het legendarische Seefeel (vijftien jaar na datum klinkt hun ‘Succour’ nog steeds niet gedateerd) en Scala. Als Locust lanceerde hij samen met Biosphere enAphex Twin Apollo, het sublabel van het Gentse R&S Records dat zich focuste op ambient. Eind jaren 1990 zagen we Mark Van Hoen met een verpletterende liveshow Ken Ishii en technolegende Juan Atkins moeiteloos wegblazen. Niet veel later stonden we in diezelfde zaal te kijken naar een artiest die moedeloos onderuit ging. Zijn klassieker ‘Morning Light’ leverde de blauwdruk van de indietronic, maar werd vijf jaar te vroeg uitgebracht. Later zouden labels als Morr Music en City Centre Offices, waar Van Hoen nu zijn nieuwe plaat op uitbrengt, voortborduren op het pionierswerk dat hij verrichtte. Midden jaren 1990 stond Van Hoen op het punt om door te breken. Een wereldwijde tour met Massive Attack liep op een sisser af en Van Hoen verdween in de anonimiteit, al bleef hij wel actief als producer. In 2001 kwam hij met ‘Wrong’ (twee cd’s die optimaal samen worden afgespeeld) weer boven water en wilde hij een moeilijke periode in zijn leven afsluiten. Maar het noodlot blijft de man tarten. Pas recent vernam hij dat hij een geadopteerd kind is. Het nieuws kwam voor Van Hoen hard aan en was de zoveelste mokerslag. ‘Where Is The Truth’ is opnieuw de soundtrack bij een nieuw verwerkingsproces. Het album is korreliger, directer ook dan ‘The Warmth Inside You’, maar ze draagt nog steeds onmiskenbaar de melanoncholische handtekening van Marc Van Hoen. Hoeveel leed kan een mens overigens dragen?