Latin

Tot voor kort was Holy Fuck Brian Borcherdt en Graham Walsh – een dynamisch, knoppendraaiend duo dat voor livewerk een ritmesectie inhuurde. Die ritmesectie is nu vast aangenomen en krijgt zelfs een credit in de hoesnota’s. Niet meer dan terecht, voor wie Holy Fuck al eens live heeft mogen ondergaan: Borcherdt en Walsh mogen dan al de zotste geluidjes uit hun casio’s en super8 projectoren halen, het zijn Matt McQuaid en Matt Schulz die van die Holy Fuck concerten wilde dansfeesten maken. In vergelijking met voorganger ‘LP’ – een set live-opnames – is deze ‘Latin’ zeer duidelijk een hi-fi studioplaat. Maar wel ééntje waarop de energie die van Holy Fuck concerten zulk een Gebeurtenis maakt, perfect gecaptureerd is. ‘Red Lights’ – na de zeer traag aanzwellende drone ‘1 MD’ de échte opener van ‘Latin’ – is meteen ons minst favoriete nummer. Een opeenstapeling van funky baslijnen kan niet verhullen: dit is al eerder én beter gedaan. Door !!!, bijvoorbeeld. ‘Latin America’ zit er vervolgens wél krak op: spookdub die binnen twee decennia nóg zal meegaan. Vanaf dan is ‘Latin’ een volstrekte topplaat. We gaan u dan ook niet vervelen met het opsommen van hoogtepunten. Wél geven we u graag mee dat zelfs wij – nochtans zulke notoire stilzitters dat op café regelmatig iemand zijn jas aan ons ophangt – onmogelijk konden blijven stilzitten bij ‘Silva & Grimes’. Maar Holy Fuck zijn niet alleen meesters van de rücksichtlose groove. Op ‘LP’ was ‘Lovely Allen’ een wondermooie, woordeloze wereldsong, op ‘Latin’ vervult ‘Stay Lit’ die rol: een reutelmelodietje zoals múm ze vroeger zo mooi schreef, maar dan met een kruising tussen Jaki Liebezeit en Keith Moon op drums. Als Borcherdt en Walsh een keer een plaat met zang zouden uitbrengen, lag de wereld aan hun voeten. Maar we houden hout vast dat de heren dit niet lezen: laat Holy Fuck maar mooi ons en uw zorgvuldig bewaarde geheimpje zijn.