Britser dan Neil Hannon worden ze niet meer gemaakt. Natuurlijk blijft dat altijd een beetje raar om te zeggen van een Noord-Ier. Sinds begin jaren 1990 opereert de man onder zijn pseudoniem The Divine Comedy. Hij is altijd de spil gebleven, de muzikanten wisselden nogal eens. Na zijn vorige plaat Victory For The Comic Muse verliet hij zijn platenfirma en richtte zijn eigen label op. Daarop bracht hij in 2007 als The Duckworth Lewis Method een conceptplaat uit over cricket. Tja, Britser kan dus niet. Iets wat ook blijkt uit de muzikale aanpak die hij nu al jaren aanhangt, een combinatie van vaudeville, popmuziek, musichall en tongue in cheek-teksten die voor liefhebbers van verfijnde woordspelletjes een genot kunnen zijn. Van dat laatste kunnen wij ook absoluut genieten, alleen van de muziek zijn wij niet overtuigd. We durven nog wel eens te lachen met de verfoeide Londense bankiers die hij in hun hemd zet in The Complete Banker of het, soms iets te makkelijk, lachen met puisterige tieners in At The Indie Disco. Na zijn pleidooi voor een betere manier van converseren in The Lost Art Of Conversation zijn wij sprakeloos. Laten we zeggen dat deze plaat, en bij uitbreiding The Divine Comedy, niet our cup of tea is. Gentleman die wij zijn mag u daarover beschaafd met ons van mening verschillen.