Het Britse These Monsters musiceert in een andere dimensie, zo veel is zeker na het beluisteren van hun zeven songs tellende debuut. De zweverige sound overvalt je na een eerste luisterbeurt compleet. Zelfs de meest embryonale vorm van een rechtlijnige songstructuur wordt gemeden als de pest en dat maakt van Call Me Dragon een moeilijk album dat een dubbel gevoel oproept. Enerzijds vormt de combinatie van progressieve rock, symfonische arrangementen en noise voor verrassende combinaties die een geweldig livegevoel oproepen. Het lijkt allemaal heel spontaan tot stand te komen en zo vermijdt These Monsters het artificiële karakter waaronder veel genregenoten (nou ja) gebukt gaan.
Anderzijds mist het album voor de luisteraar echte aanknopingspunten die de songs net boven de experimentele fase optillen. De intense en broeierige sound, waarin een breed gamma aan instrumenten wordt verkend, klinkt bij vlagen geniaal, maar doet na een tijdje naar adem snakken. Een meer afgebakende sound en compactere songs zijn hiervoor het voor de hand liggende antidotum. Dat moet geenszins ten koste gaan van interessante experimenten, zoals de blazers die de sound extra kleur geven. Toch klinkt de band nog niet als een organisch geheel en belemmeren hun experimentele aspiraties dat de vonk echt overslaat op de luisteraar. Muzikaal-technisch is het allemaal knap bedacht, maar het doel van een song blijft toch nog altijd de combinatie van technisch vernuft en herkenbare structuren. Of zoals een roemloos filosoof ooit zei: It takes two to tango!