Het vorig jaar verschenen ‘Rifts’, waarop de eerste drie albums van Oneohtrix Point werden verzameld, klonk als een lange ode aan Tangerine Dream en Vangelis. Naar verluidt waren de nummers gemaakt met louter oude analoge apparatuur, maar het deed toch modern aan, en vaak ook nogal gladjes. Af en toe helden de nummers zelfs vervaarlijk over in de richting van new age. Niet meteen een etiket waar iedereen blij mee zou zijn, en misschien vond OPN-man Daniel Lopatin het tijd om te laten zien dat hij ook nog wat anders kan. Enter ‘Returnal’. Dat de plaat door Editions Mego wordt uitgebracht doet al vermoeden dat het er deze keer wellicht wat minder gepolijst aan toe gaat. En inderdaad, het eerste nummer hakt er meteen goed in. Met oor voor detail opgebouwd uit talloze lagen digitale noise, chaotische samples en stemmen is het een binnenkomer van jewelste. En op deze plaat helaas ook meteen het laatste in zijn soort. Het grootste deel van de rest wordt ingenomen door breed uitgesponnen synthesizertapijten, vergelijkbaar met wat ONP al op ‘Rifts’ liet horen. Scherpe randjes zitten er niet meer aan, al is het allemaal mooi en goed gedaan. Iedereen die de recente platen van Emeralds kan waarderen moet ‘Returnal’ zeker een kans geven. Wel weer bijzonder is het titelnummer, dat sterk aan Fever Ray doet denken door de borrelende elektronica en vooral Lopatins zang, die het nummer boven het niveau van de rest van de plaat uittilt. Flarden van dezelfde stem keren terug in de afsluiter, waarin ook de beheerste chaos die het openingsnummer zo leuk maakte weer een beetje hoorbaar is. Als dat een aanwijzing is voor de toekomst, zou de volgende Oneohtrix Point Never wel eens een spannende plaat kunnen gaan worden.