Snoepgoed, wijn en gebak. Het is ons een raadsel waarom Markus Detmer een foto van een kruidenierswinkel gebruikte als hoesontwerp van 100 Jahre Einsamenkeit, de compilatieplaat die hij uitbrengt ter gelegenheid van de honderdste plaat op zijn Staubgoldlabel. Zouden we Staubgold missen als het er nooit geweest was? Jazeker, al moeten we er eerlijkheidshalve aan toevoegen dat het lang geleden is dat we nog eens een plaat van het label uit onze archiefkast opdiepten. Toch heeft het label hier ten kantore in tien jaar een haast onaantastbare status verworven. Een status die Detmer enkel en alleen verwierf met het uitbrengen van een reeks diverse en gedurfde platen. Als 100 Jahr Einsamkeit een ding bewijst, is het wel dat het label nog steeds, wars van commerciële overwegingen, een eigen koers vaart. Staubgold staat voor avant-garde elektronica, wereldmuziek, impro, postrock en hiphop. Hoe divers en verscheiden deze genres ook zijn, Staubgold slaagde er altijd in om al deze genres in dezelfde sfeer te vangen. Aint No Grave van Ekkehard Ehlers passeert de revue. Het is blues gespeeld op een laptop. Alan Lomax zou fan zijn. Compilaties als deze zijn in essentie overbodig en pas geslaagd als je honger, heimwee krijgt naar de originele platen. We hebben honger en heimwee naar de kruidenierswinkel van vroeger, naar snoepgoed, wijn en gebak. We beginnen het te begrijpen.