Jaren geleden heb ik Aki Takase zien optreden met David Murray. Bij twee composities die zij solo uitvoerde, legde zij respectievelijk metalen asbakken van die standaard horecaexemplaren en pingpongballen in haar piano. Met name de balletjes, die bij het aanslaan van de toetsen begonnen te dansen en de vleugel uitsprongen, zorgden voor hilariteit in het publiek. Het was een voor Takase tekenende actie: bij het niet alledaags bespelen van een instrument kunnen klankonderzoek en humor samen optrekken. Op haar nieuwe cd A Week Went By klinkt het stuk Ima Wa Mukashi ook alsof Takase voorwerpen op de pianosnaren heeft gelegd. Vreemde metalige, vervormde klanken brengt ze namelijk voort. Maar ook als zij haar piano gewoon bespeelt toetsen en binnenwerk is er bij Takase dat mengsel van speelse humor en bloedserieus onderzoek. En van structuur en vrijheid, waartussen zij de overgangen goed weet te timen. Dat is vooral goed te merken in de vijf triostukken op de cd, waarin Takase speelt met John Edwards (bas) en Tony Levin. Uit de vrije improvisaties van het drietal komt bij een van de spelers een ritme voort en als er een swingende groove wordt gevormd breekt (meestal) Takase die weer af door plotse wendingen. Als er een melodie wordt ingezet, ontspoort het gezelschap weer om vrij te zweven. In het vrije spel wordt steeds gezocht naar structuur, elke structuur die is gevonden wordt afgebroken. Takases spel doet soms aan Thelonious Monk. De meester sluipt overigens ook even binnen in de vorm van een kort citaatje uit Epistrophy door John Tchicai, in het enige duet van Takase met de altsaxofonist op A Week Went By. Met deze intense, geïnspireerde opnamen laat mevrouw Takase dat zij met haar 62 jaar niets bezadigder is geworden. Top!