’…Messenger’ is based on an imaginary fable, staat er op het one-sheet. De bandnaam is Films. Help! Het muziek voor een niet-bestaande film-spook! Wat voor Brian Eno nog een oprecht concept was, werd later gereedschap voor de afdeling communicatie om muziek te beschrijven die filmisch is, muziek die, excuseer me, een verhaal vertelt of zo mogelijk nog erger, een reis is. Lees: nummers rond een halfbakken concept die vooral lang doorgaan en de aandacht niet te veel afleiden. Maar ik ben te hardvochtig. ‘Messenger’ is een mooie plaat, vol moderne kamermuziekjes die het inderdaad goed zouden doen op een soundtrack. Wie er achter Films zit, kan ik niet met zekerheid zeggen, maar het lijkt er op dat er leden bij betrokken zijn van Anoice, dat zich in het gebied tussen modern klassiek en post-rock beweegt. Hier is echter geen gitaar te bekennen. Met strijkers, piano, glockenspiel, zachte elektronica en ijle vrouwenstemmen bouwt Films mooie thema’s, die soms direct lijken te refereren aan bestaande filmmuziek. Bij ‘Water Horse’ moest ik steeds aan het begin van ‘The Exorcist ‘denken, en twee andere nummers kunnen zo meedoen op de soundtrack van ‘Haunted Summer’ door Christopher Young. Als iemand me had verteld dat Films uit IJsland komt, en niet Japan, had ik het meteen geloofd. De plaat ademt dezelfde sfeer als de soundtracks van Hilmar Örn Hilmarsson, en de meer elektronische stukken hebben soms iets van múm. Ook zeer geschikt voor fans van Max Richter, hoewel die nog wel eens flink overdonderend orkestraal uit de hoek wil komen. Daar hoef je hier niet op te rekenen, het is allemaal zeer lieflijk. ‘Messenger’ is duidelijk geen actiefilm, maar een drama met veel herfstbladeren.