De militante hoes en albumtitel doen vermoeden dat we met een anarchistische punkband hebben te maken, maar Stinksisters brengt een mix van rock, grunge, pop en garage waar de punkinvloeden ver te zoeken zijn. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn, maar toch mist de plaat een gezonde dosis overtuigingskracht. De saaie opener Monkey zet de luisteraar gelukkig een beetje op het verkeerde been. In Someone Else tapt de band uit een furieus garagerockvaatje, waarbij de combinatie van mannelijke en vrouwelijke vocals al heel wat geïnspireerder klinkt. Spijtig dat de basisriff bijna letterlijk gejat is van het The Stooges-nummer I Wanna Be Your Dog. Ome Iggy zal er niet van niet wakker liggen, want Stinksisters is amper in staat om de veters te strikken van de grootmeester. In wat volgt moeten we spijtig genoeg te vaak het vergrootglas boven halen om echte uitschieters te vinden. Er zit gewoon te weinig drive in de plaat. Het matte Love & Play en het slordige So Many Times kunnen daar weinig aan verhelpen. In China en Underground doet de band gelukkig nog een goede poging om het album op de rails te krijgen, maar voldoende is het niet. Daarvoor klinken de songs te langdradig en is de productie te rommelig. De kunstmatige chaos die over de songs hangt zou voor een anarchopunkband (daar zijn we weer) toepasselijk zijn, maar komt hier ongeloofwaardig over. Toch verdient Stinksisters een pluim voor hun vernieuwingsdrang, want zonder groepen als deze zou het leven maar een saaie boel zijn. Dat ze het bovendien aandurven om in Forgotten Towns een ronkende gitaarsolo hand in hand te laten gaan met een opsomming van vergeten steden in het plat Rotterdams, getuigt van een gezonde drang naar eclecticisme. Laat nu net dat de achilleshiel zijn van deze plaat.