Doorgaans trachten we de overvloed aan recensies in de Gonzo (circus) wat toegankelijker te maken door de namen van artiesten waar wij denken dat de mosterd gehaald werd vet af te drukken. Zo niet hier: naar sommige bands wordt alleen verwezen. Zoals Wire. Na drie mijlpalen van albums hield de band het in 1980 tijdelijk voor gezien. Aan het einde van dat decennium volgden een reeks steeds elektronischer platen, uitmondend in het vertrek van drummer Robert Gotobed. Wederom leek de band geschiedenis, maar in 2003 was daar opeens het overdonderende ‘Send’. Typische Wire-composities, vol overstuurde gitaren en opgefokte drums, in het gareel gehouden door een strakke Pro Tools-productie. De band heeft er een handje van om zijn eigen geschiedenis te gelde te maken middels live platen en restverzamelaars, getuige ook ‘Send Ultimate’. De oorspronkelijke versie is nog gewoon verkrijgbaar, maar voor de liefhebber zit er nu een extra cd bij. Wat die de moeite waard maakt zijn de vijf nummers van de inmiddels vervallen ‘Read & Burn’ ep’s. De rest bestaat uit demo’s en experimenten die vooral besteed zullen zijn aan die hard fans. Overigens was ‘Send’ de laatste goede Wire-plaat. Een geweldige zelfs, maar voor een band die zo vaak succesvol eigenzinnige nieuwe wegen in sloeg, is ‘geweldig’ op een gegeven moment de standaard. Des te teleurstellender was de opvolger, ‘Object 47’. Een album dat niet echt slecht was, maar gewoon niet zo bijzonder, wat voor een band als Wire nog erger is. Misschien kwam dat omdat gitarist Bruce Gilbert de groep had verlaten, maar misschien was het ook gewoon waar ze op dat moment zin in hadden. Wat geheel wel mogelijk maakt dat het volgende album, dat naar het schijnt volgend jaar moet uitkomen, weer geweldig zal zijn.