Één man en zijn gitaar. Als je met niemand rekening hoeft te houden, kun je tot diep in de nacht muziek blijven maken. Sinds de eerste single in 1998 maakte Jon Attwood over de zeventig platen, immer bijgestaan door zijn gitaar. Heel veel is er in die jaren niet veranderd. Terwijl postrock als genre aan volume won en steeds pompeuzer werd, bleef Attwood bij zijn leest van ingetogen gitaarcomposities, incidenteel aangevuld met ambient elektronica, piano en stem (zie GC#71). ‘Cut’ is geen uitzondering. Op de gelijknamige opener schuiven mooie gitaarmotieven over elkaar heen in een eenzame compositie voor zonsondergang op de prairie, die, net als het tweede nummer, herinneringen oproept aan Labradford en Rothko. Op wat volgt tapt Attwood uit hetzelfde vaatje, maar slaagt er niet altijd in om de aandacht erbij te houden. Het tempo is laag, en op sommige nummers komt hij niet verder dan de schets van een melodie. De introductie van drums en piano in het tweede deel van de plaat komt de nummers ten goede, maar bijna zeventig minuten is een beetje teveel om te blijven boeien. Misschien is er een grens aan wat je in de vroege uurtjes nog uit je zes snaren kunt halen. Voor wie toch niet kan slapen is er ook een limited edition met een tweede cd erbij, ‘un/Cut’, met daarop andere versies. Oplage vijftig stuks. Veel succes.