Begonnen als het bruggenhoofd in de Benelux voor Factory Records, ontwikkelde Les Disques du Crépuscule uit Brussel zich in de jaren tachtig tot een even eigenzinnig en bijna net zo excentriek label als dat uit Manchester. Naast die van grote namen als Wim Mertens, Anna Domino en Tuxedomoon, bracht het label tevens talloze platen uit van obscure artiesten die direct weer van de radar verdwenen. Een echt Crépuscule-geluid was er niet de eclectische catalogus omvat onder meer new wave, jazzy pop, modern klassiek, bossa nova en elektronica maar net als Factory had Crépuscule een nadrukkelijke eigen grafische stijl, bewaakt door designer Benoit Hennebert. Na bijna vijfentwintig jaar hield het label in 2004 er mee op, maar gelukkig is er het Engelse label Les Temps Modernes om de nagedachtenis levend te houden. ‘Les Filles Du Crépuscule’ is een overzicht van de belangrijkste vrouwelijke acts op Crépuscule, en fungeert tegelijk als een staalkaart van de meer poppy kant van het label. Daar zitten zowel mooie kanten aan, zoals het synthpop-kleinood van Mikado en Antenas robotversie van ‘The Boy From Ipanema’, als minder geslaagde, zoals Isabelle Antena‘s onbenullige ‘Be Bop’. Ook is er een aantal vreemde eenden in de bijt, zoals Cecile Bruynoghes uitvoering van Satie’s ‘Gymnopedie No 1’ en de AOR van Jane Kelly Williams, waardoor de plaat als geheel nogal ongebalanceerd uitpakt. Tegelijk zijn er genoeg pareltjes om de liefhebber van zwierig, chic en Europees tevreden te houden.