Brock van Wey (gewoon een Amerikaan) heeft allang de dubtechno achter zich gelaten en verdiept zich tegenwoordig in ambient, geheel in lijn met grootmeester Gas (Wolfgang Voigt), Kompakt labelgenoot Kaito en de IJslander Yagya. De voorganger White Clouds Drift On And On was doorspekt met de Pop Ambient-sound van Kompakt. Luchtige soundscapes voor groene theedrinkers en wierookstokers met vast een paar wandelsandalen in de kast. Maar eerlijk is eerlijk, Bvdub schept uitgestrekte geluidslandschappen waar de soundscapes stromen als rivieren onder een strakblauwe hemellucht, ver verwijderd van futiliteiten als ongenoegen en negativiteit. Dit ondanks de somber gehete nummers als I Knew Happiness Once. Op The Art Of Dying Alone gaat Bvdub op dezelfde voet verder en bestaat de droom van Wey uit zes uitgesponnen nummers waar langgerekte soundscapes, akoestisch instrumenten en echoënde vocalen wederom het verhaal vertellen van een utopische wereld die alleen bestaat in het hoofd van Bvdub. Ook hier beloven de titels op de hoes naderend onheil en tegenspoed, en heeft het geluid een verdrietige ondertoon, maar blijft het allemaal lief en mooi, als de soundtrack van een onbestaande film. Wie geen licht gitaargetokkel in zijn ambient belieft, moet niets hebben van ‘The Art Of Dying Alone’. Wie zoekt naar schoonheid zonder drone en venijn, is hier juist. We schenken ondertussen nog een kop groene thee in, dat smaakt zo slecht nog niet.