Schrijf eens een allesomvattend overzichtsartikel over drones, smeekt men ons. Maar telkens wanneer we denken dat onze studie voltooid is, dient zich een nieuwe dimensie aan. In het geval van Tristan Shone gaat het niet over aangename drones die zachtjes ons onderbewustzijn masseren, maar over het soort dreun dat je krijgt als je je hoofd in een vuilnispers stopt. Echte machinegeluiden worden opgeslokt, vervormd tot aardbevingen, en krijgen het gezelschap van een beestachtig grommende stem en een verpletterende basgitaar. Deze cd is de knie in het kruis in afwachting van een welverdiend pak slaag. De traag pompende daver in onze onderbuik heeft dan ook meer gemeen met het werk van bijvoorbeeld Godflesh dan met de wetenschappers of droomanalisten, die in dit genre oververtegenwoordigd zijn. Wie was het ook alweer die ons leerde dat er muziek bestaat die de ingewanden laat bewegen?