Je zit op restaurant en in plaats van zoals altijd het slaatje met geitenkaas te bestellen, ga je dit keer voor de verrassing. Je zegt tegen de ober: “schotel me maar voor wat je zelf wil”. Hij brengt je een gerecht dat je op basis van het uitzicht niet kan thuisbrengen. Heel voorzichtig neem je een eerste hap. “Niet slecht”, denk je, “maar ik heb al beter gegeten.”. Daarna neem je nog een hap, en hoe meer je van het mysterieuze gerecht hebt geproefd, hoe meer je ervan overtuigd raakt dat dit eigenlijk best wel lekker is. Dat is wat Equinox, The Peacekeeper met ons doet. Dit singer-songwriterproject van Gentenaar Wouter Buyst blies na een eerste luisterbeurt warm noch koud, maar hoe meer we het luisteren, hoe meer een heel aantal nummers ons beginnen te fascineren. Openingsnummer ‘The Queen of Silence’ begint met een gedicht dat voorgelezen wordt, waarna Buyst er een gezapig, maar opgewekt gitaarnummer overheen begint te zingen. Topper van het album is echter ‘If You Don’t Mind (I’m Going Home)’, een nummer dat wat lijkt op een akoestische The National, maar dan met een lichte country-inslag. Buyst slaagt erin om subtiel verrassingselementjes in zijn nummers te verstoppen, zoals heliumstemmetjes, neusharpen of heel beperkte elektronica. Die elementen overheersen nergens, maar ze zorgen er wel voor dat de songs een heel eigen karakter krijgen. Tegelijkertijd zijn ze genesteld in een oude folk-, blues- en soms zelfs jazztraditie, met een stem die af en toe aanschurkt tegen Lou Reed of Mark Lanegan. Als geheel zakt het album in het midden wat in elkaar, maar dat neemt niet weg dat we erg benieuwd zijn naar wat Buyst in de toekomst nog zal brengen.