Persoonlijk kenden we Gemma Ray niet, voornamelijk omdat hier ten huize niet veel singer-songwriters de revue passeren. We zijn evenmin een groot liefhebber van retropop en neo-soul, wat Gemma Ray op haar twee voorgaande albums aan de wereld presenteerde. Uit Essex komt ze, zit nog volop in de promotieronde voor haar in 2009 verschenen album Lights Out Zoltar!, waarvoor ze meerdere prijzen won en waardoor ze vergeleken werd met Amy Winehouse in een bluesy bui. Het hield haar niet tegen om in een opwelling met Matt Verta-Ray (Heavy Trash) de studio in te duiken om spontaan een aantal covers op te nemen. Ze deed dat niet op de gewone manier, maar koos songs die ze in haar hoofd had zitten, en probeerde die op basis van wat haar geheugen er van kon boven brengen, op haar eigen manier na te spelen. Coveralbums zijn uiteraard nog weinig origineel en de meeste artiesten slagen er niet in om veel aan het origineel toe te voegen. De intimistische manier waarop Gemma Ray met het materiaal omgaat, heeft ons echter wel voor haar ingenomen. Wat dacht u van een quasi akoestische versie van Touch Me Im Sick (Mudhoney), waarin ze het oorspronkelijk toch wel heftige nummer tot op zijn meest elementaire fundamenten afbreekt. De dubbel Rosemarys Baby vs. Drunken Butterfly, met de muziek van Gershwin (film van Roman Polanski) en de tekst van Sonic Youth is bovendien zeer goed gevonden. Niet alle nummers zijn echt bekend of zeer voor de hand liggend, maar deze eclectische keuze maakt dit album uiteindelijk dan toch nog verrassend. Logische keuzes als Lee Hazlewood en Ella Fitzgerald wisselen af met Gun Club, Gallon Drunk of Obits. Een donker, duister, wanhopig en nachtelijk gevoel overheerst, en laten we daar nu net van houden.