Na zeventien jaar en zeven platen is het geluid van het New Yorkse Blonde Redhead grondig gewijzigd. In de beginperiode klonk de groep rond de tweeling Simone en Amadeo Pace en Kazu Mikano nog als een kopie van Sonic Youth. Een geluid vol chaotische noise-erupties, altijd ondersteund door de dromerige vocalen van Kazu Mikano. Sinds hun vorige album 23 is een duidelijke koerswijziging te horen. Weg zijn de noisy uitbarstingen, in de achtergrond klinken nu knisperende beats en allerhande andere elektronica. Gebleven is de sensuele fluisterzang van Mikano. Voor de productie van deze plaat met het duo Van Rivers en The Subliminal Kid. Dit Zweedse duo werkte eerder al samen met het project van Karen Dreijer Anderson (The Knife), Fever Ray. Niet verwonderlijk dan ook dat de muziek op deze nieuwe Blonde Redhead iets heeft van die groep. Als geheel klinkt het allemaal net iets toegankelijker, iets lichter dan bij Fever Ray. Het voorproefje dat we kregen, Here Sometimes, klonk al behoorlijk intrigerend. En dat doet de rest van de plaat ook wel. Alleen zou af en toe iets van de oude Blonde Redhead mogen doorklinken. Nu blijft het allemaal soms net iets te vlak klinken. De vonk om helemaal meegezogen te worden, die durft wat te ontbreken.