Tien jaar is dit sextet uit Portland, Oregon reeds actief. Spilfiguur van de band is zanger Eric Earley. Hij is de voornaamste songleverancier van de band. Werd er op vorige platen nog voor verschillende muzikale invloeden gekozen, denk aan rammelrock à la Pavement of de indiepop van The Shins, dan wordt hier een consistenter pad uitgezet. Hier wordt duidelijk gekozen voor de folkrock uit de jaren 1970. Vocale harmonieën, snuifjes progrock en alt-country worden in de blender gegooid. En deze mix levert bij momenten mooie resultaten op. Luister maar naar het rustige The Man Who Would Speak True dat met zijn eenvoudige akoestische gitaar en soms opduikende mondharmonica doet denken aan een song uit Harvest van Neil Young of een verloren gewaande song van Bob Dylan. Andere momenten neigen dan weer meer naar het geluid dat Dylan had toen hij met The Band speelde. Rockende folksongs zoals Love And Hate. Mooi is ook de samenzang met Alela Diane in The Tree. In slotsong Sadie mag Eric Earley een laatste keer bewijzen dat hij een grote voorliefde heeft voor de jaren zeventig. Blitzen Trapper heeft opnieuw een plaat gemaakt die wars van alle hippe muziekstromingen is. Een decennium lang zoeken ze al hun eigen weg. Dit keer opnieuw met een meer dan bevredigend resultaat, maar net niet die superplaat die we verwachten. Net niet.