De laatste jaren deden een aantal danceproducers uit Israël van zich spreken. Niet zo verwonderlijk gezien het statuut van bescheiden clubparadijs dat Tel Aviv in de jaren 1990 had. Over Shlomi Aber hoorden we echter dikwijls bijzonder negatieve uitlatingen. De man wordt door velen beschouwd als een copycat na zijn track Efrat, die inderdaad bijzonder hard lijkt op Groove La Chord, de klassieker uit 1997 van Aril Brikha. Niet lang daarna werd een nummer uitgebracht dat een mengeling leek van een track van Basic Channel met eentje van Brothers Vibe. Een misverstand, zo bleek het nummer was niet van Aber maar de geruchtenmolen draaide ongenadig. Nochtans krijgt hij ook respect, dankzij de catalogus van zijn labeltje Be As One en alle producties die de laatste jaren verschenen op grote labels als Ovum, Cocoon of zelfs het Belgische R&S. We waren in elk geval benieuwd naar dit album, maar blijven uiteindelijk toch wat op onze honger zitten. Los van de dwaze titel en het feit dat er van de tien tracks al vier eerder verschenen, horen we te weinig dat op onze instemming kan rekenen. Het grootste probleem van Chicago Days, Detroit Nights is dat ieder afzonderlijk nummer op zich best een goede groove is, maar ook niet meer dan dat. De opbouw blijft telkens steriel en oninteressant op hetzelfde niveau hangen. Wie als deejay wat kan knutselen, weet hiermee wel raad door ieder stuk als zuivere tool aan te wenden. Hier en daar horen we toch een kleine uitschieter, zoals Black Funk Hi, dat wat weg heeft van oud materiaal van Gene Farris en dat is geen insinuatie of natuurlijk Sketches, zijn samenwerking met Kenny Larkin die ondertussen bekend genoeg is. Maar dat blijft wat ons betreft onvoldoende.