De Japanners van Boris hadden eens zin in iets anders. Geen zin in psychedelica, geen zin in The Melvins, geen zin in doom. Laten we eens wat donkere stadionrock spelen, dachten de twee heren en dame, misschien iets van The Cult proberen? En wil het nu wel lukken zeker dat Ian Astbury (inmiddels ook bekend van de mummies van The Doors) ook wel weer eens zin had om The Cult op een iets andere manier opnieuw tot leven te brengen. Vier nummers blikten ze samen in, waaronder één cover, de song Rain, waarop Astbury zelf niet zingt. Neen, gitariste Wata zingt als een sirene in het janglais, zoals veel Belgische bands hun Engels uitspraken eind jaren 1970, begin jaren 1980. Schattig en ergerlijk tegelijk al is de licht verbouwde versie van de song, die zelfs een minuut langer duurt, muzikaal behoorlijk te pruimen. De drie andere songs klinken ei zo na als The Cult zelf, met Astbury die als vanouds zijn keel open trekt. Echt goed vinden we dit schijfje niet, het is eerder een hebbeding, een aangenaam tussendoortje voor Boris-fans, die wel weten dat de Jappen wel voor verrassende uitstapjes te vinden zijn. En jammer voor hen, we zijn nooit fan van The Cult geweest. Het enige nummer dat we ons echt herinneren is Fat Man, en dat was van Southern Death Cult, een vroege incarnatie van de band.