Sonny Smith uit San Francisco richtte in 2007 zijn groep op met bevriende plaatselijke muzikanten die in illustere bandjes speelden als Thee Oh Sees, Citay en The Fresh & Onlys. Verder is er ook nog Kelley Stolz, die al verschillende platen uit kon brengen op Sub Pop. Die laatste noemt als invloeden R. Stevie Moore en The Dukes Of Stratosphear, en dat zijn ook klanken die we op deze zomerse plaat horen. Oorspronkelijk kwam Tomorrow Is Alright uit op het kleine label Soft Abuse, maar Fat Possum vond de plaat dermate goed dat ze ze een tweede kans wilden geven. Gelijk hebben ze, want hoeveel muzikanten kunnen zeggen dat iemand speciaal voor het uitbrengen van een plaat van hem (Fruitvale) een platenlabel opricht? In het geval van Sonny Smith was dat Chuck Prophet. En Smith heeft zo nog wel wat vrienden in die scene, die eerder al meewerkten op platen van hem: Mark Eitzel, Neko Case en Leroy Bach (Wilco) bijvoorbeeld. Met weinig middelen weet Smith ons terug te voeren naar de jaren 1950, toen doowop een populair genre was. Dat mengt hij met de naïviteit van een Jonathan Richman en het popgevoel van The Beach Boys, al is er weinig strand en zon te bekennen in zijn teksten. Eenzaten, weirdos, freaks, buitenbeentjes, dood en liefde, dat zijn de kernwoorden. Smith weet er leuke muziekjes mee te maken, die ons nu al doen denken aan de volgende zomer. Want de afgelopen zomer leek uiteraard nergens naar.