Crippled Black Phoenix wordt online vaak omschreven als een Britse postrocksupergroep, met leden van Electric Wizard, Gonga en Mogwai, maar dat label lijkt na het luisteren van ‘I, Vigilante’ toch niet helemaal te kloppen. Hoewel het album maar zes tracks telt – waaronder bonustrack ‘Burning Bridges’, horen we een amalgaam aan stijlen en invloeden voorbijkomen, die niet alleen uit postrock voortkomen, maar ook uit jaren 1970 progrock, Britse folk en hardrock. Zo kan openingssong ‘Troublemaker’ onmogelijk postrock genoemd worden, maar lijkt het eerder een nummer dat een band als Led Zeppelin zou kunnen gemaakt hebben. Elk nummer biedt echter een andere invalshoek: ‘We Forgotten Who We Are’ begint bijvoorbeeld met een pianoriedeltje en mondt uit in een stevig rocknummer, terwijl ‘Bastogne Blues’ als slowcore klinkt. Meest opvallende nummer is het bonusnummer waarin de band plots als een bende hippies tekeergaat.
Volgens het meegeleverde persbericht was het de bedoeling om met deze songs weer te geven hoe de superband live klinkt, en dat hoor je ook in de productie. Geen mooi afgelijnde randjes, maar ietwat groezelig, waardoor nummers intenser worden. Niet helemaal ons ding – zeker ‘Of A LifeTime’, dat als een wel heel fout prognummer klinkt – maar wel voor mensen die van rocknummers met lange solo’s houden.