Brad Rose is een man van vele geluiden. Ooit maker van liefelijke freakfolk, omschreven we zijn meest recente werk als The North Sea als industriële horror. Als Corsican Paintbrush, samen met Eden Hemming, echtgenote en mede-oprichter van zijn Digitalis label, zocht hij het in banjo’s en wereldmuziekderivaten. En als Altar Eagle, waarin hij wederom samenwerkt met Hemming, handelt hij in dream pop: poppy melodieën en half verstaanbare vrouwenvokalen in een dromerige mix van elektronica en gitaren. Dat lijkt misschien opmerkelijk gezien wat vooraf ging, maar is toch geen onlogisch vervolg. Elementen die in veel van Rose zijn eerder werk een constante waren, passen ook binnen de esthetiek van dit genre. Gelaagdheid, een vrijblijvendheid in de vorm van de nummers, en productie met mistige diepten. De synthesizer speelt hier een nadrukkelijkere rol dan de gitaar, en sommige nummers, zoals ‘Monsters’, liggen in het verlengde van Cold Cave en Beach House, zij het versluierd met een zachte nevel vol distortion en noise. ‘Honey’, en het mooie ‘Pour Your Dark Heart Out’ zijn als de puberende zusjes van Au Revoir Simone. Maar de plaat heeft (uiteraard) zijn wortels ook in shoegaze. ‘You Lost Your Neon Haze’ drijft voorbij als een dagdroom over Seefeel en Slowdive circa ‘Souvlaki’, en ook My Bloody Valentine is nooit ver weg, zoals op afsluiter ‘Six Foot Arms’. Alles tezamen is ‘Mechanical Gardens’ is een mooie, moody plaat. Niet alle nummers zijn even doorwrocht, maar laat dat je niet weerhouden. De beste nummers van My Bloody Valentine waren ook rond een enkele hook gebouwd.