Ik monster de stapel platen die voor me liggen en pik er één uit. Hij heet Snowed In Food Shelter en is van de hand van Haruki. Ik ken Boris Snauwaert. In een verleden dat dicht tegen me aankleeft, was hij een gedreven medewerker van dit blad. Eerst als fotograaf, later als scribent heeft hij vele hand- en spandiensten, noeste arbeid, geleverd. We delen dezelfde passie voor spaarzaamheid, stilte, mooie klanken en lampen. Het was een vast gegeven bij veel van zijn portretten, op de achtergrond brandt de lamp. We zijn meermaals samen op pad geweest. Vaak was hij de stille getuige bij de gesprekken die ik voerde. Later werd hij een deelgenoot, stelde hij mee de dingen in vraag. Snauwaert stelt alles in vraag, nu nog meer dan vroeger, dat hoor je, voel je. Als Haruki legt hij een mooi en integer parcours af. Het is muziek die onder zijn huid zit, die hem s nachts uit zijn slaap houdt. Ik merk gaandeweg een evolutie op. Het wordt steeds minder, maar ook steeds meer. De rustmomenten in Your Flowers Are Dripping en There Are Things We Should Have Talked About (zo weinig en toch zo intens veel, een break-up song zonder woorden) zijn de steunpilaren waarop de nummers gebouwd zijn. Ik ben klaar om met dure referenties te gooien, ze heten Tim Hecker, Sylvain Chauveau en Taylor Deupree. Binnen vijf platen kan ik Deathprod aan het rijtje toevoegen. Het is hoog gegrepen en ver gesprongen, maar zeldzaam zijn de mensen die de discipline kunnen opbrengen om een nummer als A Chair Is For Reaching Out in ere te houden, in eenvoud te laten rijpen en rusten. Ik bekijk de hoes, lees de linernotes en stuit op de zinsnede We Like Calm Listeners. Het zegt alles. Haruki is ver gesprongen, zacht geland. Grand Cru. Ik stuur hem mijn wensen en een fles champagne. We moeten dringend toasten op zoveel schoonheid.