De drones van Michael Duane Ferrell roepen beelden op van zeezieke matrozen, die vol van heimwee duizelig over grijze watermassas turen. Toch is deze cd niet zomaar de zoveelste dronerelease. Het festijn opent met wat verwarrende glitch, en daarna gaan we sfeervol horizontaal. Loops van vervormde concrete geluiden, witte ruis, en onbewerkte instrumenten (onder andere een vibrafoon) blazen leven in het gedreun dat we zo goed (her)kennen. Enkele onderbewuste ritmische pulsen leveren de hartslag. Hierdoor wordt het totaalgeluid minder artificieel, en bij momenten zelfs organisch. De productie staat als een huis, en ook het vaalgrijze artwork valt ons in de smaak. Elian nestelt zich in onze dichterlijke grijze massa tussen de meer toegankelijke cimbaaldrones van Organum en de ijlste vluchten van vidnaObmana. Kortom, op een plaats waar we graag komen.