Een beetje uitleg over de bandnaam lijkt op zijn plaats. De naam werd afgeleid van het genie van Pink Floyd, Syd Barrett. Syd Matters, u hebt hem? Het Parijse quintet rond Jonathan Morali komt gelukkig weg met dit ietwat flauwe woordspelletje in hun groepsnaam door de muziek op hun vierde album. Het eerste album, A Whisper And A Sigh, onder de naam Syd Matters was een puur solowerk van Morali. Na de release van dit eerste album verzamelde hij een groep muzikanten rond zich, die gewoon verdergingen als Syd Matters. De laatste jaren groeide de band in hun thuisland uit tot een meer dan gerespecteerde naam. Muzikaal tappen ze daarvoor uit verschillende vaatjes. We horen vooral veel warme harmonieuze folk aangevuld met flarden elektronica. Een truukje dat we kennen van Tunng. Net die knisperende toevoegingen zorgen ervoor dat we iets langer dan normaal bleven hangen bij deze plaat. De invloed van hun lentetour van 2010 is merkbaar op deze plaat. Op die tournee speelden ze met een zo minimaal mogelijke bezetting op allerlei, soms bizarre, plekken. Kwestie van zonder beslommeringen vrijuit muziek te kunnen maken. Die ervaring hebben ze met behoorlijk succes omgezet naar deze plaat. Nu, Syd mag dan wel meetellen voor deze bende hippies, hij blijft natuurlijk wel een genie en deze band in vergelijking gewoon degelijk.