Het Britse I Like Trains had bij de oprichting alles in zich om het te maken: een hedendaags geluid dat het beste uit de jaren 1980 en 1990 ontleent, een zanger met een stem als een klok, en, niet te vergeten, een prachtig concept. De groepsnaam, de kaartjesknippersuniformen, de roestige baarden, de vintage projector, de verhalende zanglijnen ingekleed met vergeten wijze lessen uit de geschiedenis. Het minidebuut was knap en kreeg positieve aandacht, opvolger Elegies To Lessons Learnt is niet meer of minder dan een miskende klassieker ‘Spencer Perceval’ bijvoorbeeld, moedig naar voren geschoven als negen minuten durende single, is versmachtend goed, maar dat merk je pas na een luisterbeurt of zes op hoog volume. Geen commerciële doorbraak dus, en drie jaar later verschijnt I Like Trains in een andere gedaante aan de start. De projectionist-hoornspeler ging ervan door, en hun label, Beggars Banquet, nam de beslissing geen nieuwe cds meer uit te brengen. Een uitgave in eigen beheer dan maar, en het voornemen om het componeren wat eenvoudiger en rechtlijniger aan te pakken. Enkel Sea Of Regrets, een ouder nummer, past met zijn magistrale opbouw in het oude concept. De overige tracks komen sneller ter zake, zijn wat meer uptempo, en hebben klassieke zanglijnen. Het meest sprekende voorbeeld van de nieuwe stijl is A Fathers Son, dat net iets te nadrukkelijk naar de radio lonkt te nadrukkelijk, want veel heeft het nummer niet om het lijf. Bij het beluisteren van He Who Saw The Deep overweegt de indruk dat het allemaal niet te moeilijk mocht zijn. Slecht is het allemaal niet, maar elke ambitie ontbreekt, en de groep onderscheidt zich nog nauwelijks van de concurrentie, waarmee ze meteen haar sterkste troef weggooit. We blijven geloven in I Like Trains, en live blijven ze een aanrader, zoals nog eens bleek bij hun laatste passage in de Lage Landen, maar de groep kan beter dan dit. Veel beter.