Nick Cave vervelde de laatste jaren van de losgeslagen herrieschopper die hij was bij The Birthday Party tot de gewaardeerde en geprezen poëet bij The Bad Seeds. Ondanks zijn nog altijd turbulente levenswandel werden zijn platen met die band steeds gepolijster. Op het moment dat zijn leven iets minder turbulent werd, kwam het besef kwam dat er iets moest gebeuren. Plots was daar in 2007 Grinderman. Cave bezwoer op die plaat met een paar van zijn Bad Seeds menig mid-lifecrisis. Hilarisch hoogtepunt van die plaat was No Pussy Blues. Een vuile lap lillende rock geïnjecteerd met smerige blues en noise. Niet meer met heroïne dus. Dat was iets van een andere periode uit het leven van de Australische outcast. Kon die eerste plaat nog worden beschouwd als een zijproject, dan is Grinderman ondertussen uitgegroeid tot een volwaardige band. Met dit tweede album bewijst Nick Cave dat het heilige vuur nog altijd niet gedoofd is. In single Heathen Child rekent hij af met elke vorm van geloof. Christen, moslim, krishna, ieder geloof krijgt ervan langs. Op de rest van de plaat wordt ook op een hoog niveau gemusiceerd. We horen invloeden uit blues, rock en No Wave. Cave en zijn kompanen maken lawaai, zijn ingetogen en laten horen dat de eerste plaat van Grinderman maar een vingeroefening was.