Binnen een minuut is het duidelijk wat ‘The Waves’ voor plaat gaat zijn. Het tempo is loom, het geluid fuzzy, en de zangeres klinkt alsof ze meer dan eens heeft meegezongen met haar favoriete 4AD-platen: Tamaryn opereert in het schemergebied waar shoegaze, dreampop en hun hangerige Gotische neefje naar hun schoenen, dan wel de sterren liggen te staren. En doet dat niet onverdienstelijk. De gitaren waaien heen en weer tussen motieven a la The Cure anno ‘Disintegration’, zoals op ‘Choirs Of Winter’, en gelaagde cyclische partijen waar My Bloody Valentine zo goed in was op ‘Loveless’, zoals op het mooie ‘Sandstone’. De stem van Tamaryn Brown de vrouwelijke, zingende helft van het duo doet soms een beetje denken aan Toni Halliday van Curve. Naar het schijnt zijn de teksten ten dele geïnspireerd door haar werk in de psychiatrie, maar zoals wel vaker op dit soort platen vang je alleen af en toe een verstaanbare strofe op. Het tempo is vrijwel de hele plaat laag, wat de dromerigheid ten goede komt, zonder ooit druilerig te worden. Daar is het geluid te wijd voor, en ook heeft de band de somberheid van de singles waar ze haar carrière mee begon achter zich gelaten. De enige twee wat snellere nummers zijn tevens de minst interessante, omdat ze klinken als een noodzakelijke poging om de plaat ook van singles te voorzien (en als tweederangs My Bloody Valentine). Maar daar buiten is ‘The Waves’ een mooie plaat voor iedereen die de oude Cocteau Twins mist.