De begrafenis van voormalige bassist Paul Raven in 2007 vormde de katalysator voor een reünie van de originele line-up: zanger Jaz Coleman, gitarist Geordie Walker, bassist Martin Youth Glover en drummer Paul Ferguson. Voor het eerst in bijna drie decennia besloten de vier studiotijd te reserveren en de output van die beslissing is meteen één van de betere albums uit hun discografie. Met Absolute Dissent pronkt die ondertussen met nummer dertien. Echte verrasssingen bevat dit nieuwe hoofdstuk niet. Absolute Dissent is business as usual, maar in vergelijking met de ietwat wisselvallige voorganger Hosannas From The Basements Of Hell uit 2006 is het vooral de kwaliteit van songs als Fresh Fever From The Skies, In Excelsis, European Superstate, Endgame, The Raven King, Honour The Fire, Here Comes The Singularity en de titeltrack die onmiddellijk opvallen. Zij kunnen worden bijgezet in het pantheon van klassieke Killing Joke nummers. Als vanouds wordt een apocalyptisch universum gecreeërd met behulp van een (bij momenten dansbare) cocktail van postpunk en metal, zonder de toegankelijkheid uit het oog te verliezen. De inhoudelijke themas zijn nog steeds somber: ook anno 2010 houdt het viertal de wereld een confronterende spiegel voor. Het beeld dat daarin te zien is en het volstrekte unieke geluid van Killing Joke is al jarenlang van grote invloed op uiteenlopende bands als Godflesh, Nine Inch Nails, Nirvana, Foo Fighters, Metallica, Helmet en Fear Factory. Absolute Dissent laat nogmaals horen waarom.