Het Berlijnse Nasoni Records beweegt met zijn catalogus ergens tussen psychedelische krautrock en Amerikaanse stonerrock. Meestal levert dat conventionele uitgaven op met stevig doorbeukende bands, die het oeroude headbangen en de hemeloverstijgende gitaarsolos maar niet willen verleren. Best lastig om uit de releaselijst de nog fermenterende krenten te plukken. Zon bewegend krentje is het trio Electric Moon. Met Lunatics vinden ze aansluiting bij bands als Ufomammut en Pharaoh Overlord en refereren ze aan historische ruimtelijke metaalfabrieken als Kyuss, Boris en Hawkwind. Vier ultralange spacerockuitbarstingen sieren het album. Het amper zes minuten durende Hotel Hell (Eric Burdon) vormt daartussen, met meerstemmige sixtiesvocalen, een uitzondering op de regel. Verder wordt zang veelal vermeden, om daarmee ruimte te laten voor de vet aangezette gitaar-, bas- en orgelpartijen. Dwarse dissonante tonen gaan ze uit de weg en zwaar overstuurde climaxen worden niet bereikt. De avontuurlijke en goed geplaatste accentverschuivingen blijven echter de aandacht trekken en zo word je meegezogen in de maalstroom van drum, orgel, bas en gitaartrillingen. Essentieel voer voor hippies van toen en nu.