Voor de meesten zullen de namen Merzbow en Wolf Eyes meer betekenen dan die van Richard Pinhas, maar het is toch onder zijn naam dat deze collaboratie verschijnt. Pinhas was in de jaren 1970 de drijvende kracht achter het invloedrijke Franse elektronische rock ensemble Heldon, waarin hij gitaar en toetsen speelde. Onder zijn eigen naam maakte hij daarna rond de vijftien albums, die varieerde van prettig synthesizergeborrel tot bijna industrieel geluidsgeweld, en alles er tussen in (zie GC#62). ‘Metal/Crystal’ hoort duidelijk in de lawaaiige categorie, wat slechts ten dele te danken is aan de bijdragen van de voornoemde collaborateurs. Na een openingsnummer dat in eigenlijk één lange gitaarsolo is terwijl de rest van de band, bestaande uit ex-leden van Heldon en Magma, zich te buiten gaat aan stuwende prog rock, wekt Pinhas daarna samen met zijn zoon Duncan een uit laag over laag opgebouwde synthesizerstorm op waar zijn gitaar huilend doorheen wappert. Het doet meer denken aan Merzbow dan dat de eerste track waar de Japanner ook werkelijk op meedoet dat doet: wederom een lange exercitie vol gitaarsolo’s, stuwende bas en geïmproviseerde drums. Maar tijdens het eerste half uur van de tweede cd is in de boze, vervormde elektronica en power electronics de aanwezigheid van Wolf Eyes onmiskenbaar. Het is een geluid dat goed bij het thema van de plaat past, die werd opgenomen in een donkere periode in Pinhas’ leven. Uiteindelijk mondt alle noise uit in wederom een lang prog rock-nummer, een genre waarin Pinhas blijkbaar de diepste wortels heeft. Op de afsluiter demonstreert hij vervolgens dat hij ook ambient in de vingers heeft, waarmee hij het twee uur durende opus naar een vredig einde stuurt. Misschien niet een plaat voor iedereen, maar zeker een aanrader indien zowel lawaai, als gitaarsolo’s uw ding zijn.