Zoals hij in Gonzo (Circus) #96 vertelde, voelt Mike Kivits, alias Aardvarck, zich nog steeds een beetje geïsoleerd in de Nederlandse dancescene. Het is het lot van iemand die geen trends volgt, ze ook niet maakt, maar ze op geheel eigen wijze invult. Sinds de eerste platen uit begin jaren 1990 heeft hij alle stromingen wel zo ongeveer gehad house, techno, IDM, downtempo, breaks, dubstep zonder zich ooit aan de bijbehorende conventies te houden. Zo ook op ‘Choice’, waarop hij het tempo naar benden haalt en de songs kort houdt. ‘Je Bent Zelf Raar!’ heet een van de nummers, en dat dekt de lading prima: Kivits doet zijn eigen ding (als het zo uitkomt met zijn ex-buurvrouw als zangeres) en verder bekijkt u het maar. In tweeëntwintig nummers werkt hij zich door een mix van experimentele hiphop heen, met af en toe een jazzy intermezzo en zelfs twee r&b-nummers. Dat past goed op een plaat die met de verwachtingen speelt. Zo ontbreekt de dubstep die op de vijf ‘Bloom’ 12inches te horen was, en blijkt achter de titel ‘Ge-kaait Speedmetal’ een stukje kamermuziek schuil te gaan. Wel zijn de bassen nog immer zwaar, zoals op ‘Dik’ en ‘Leuk He!’. Voor veel van de nummers geldt dat als je ze los hoort, ze soms wat kaal lijken, maar als je de plaat van A tot Z draait is dat geen probleem. De nummers zijn nooit langer dan nodig om het idee erachter tot zijn recht te laten komen, net als bij vergelijkbare acts als Flying Lotus of Illum Sphere. Aardvarck is nooit voor één gat te vangen geweest, iets dat ‘Choice’ eens te meer duidelijk maakt.