Limes draait alweer een jaar of tien mee in het garageblues wereldje in Memphis en is het kindje van songwriter Shawn Cripps. Bijgestaan door multi-instrumentalist Harlan T. Bobo en een verzameling gastmuzikanten brengt Cripps op derde plaat Rhinestone River een melancholisch geluid voort dat opgenomen lijkt tijdens een eenzame zaterdagavond tussen de flessen whisky. Zwalkende Country n Western leunt op Velvet Underground-riffs, zet een paar passen op de maat van een Beefheart-ritme en ergens in de verte speelt een trompet Miles-Davis-licks. Songs zetten op willekeurige momenten in en houden dan ineens weer op. Cripps zingt het zooitje op laconieke toon bijelkaar, soms praatzingend, soms vals als een kraai. Sitting on a barstool, swaying in the rhinestone river heet het in het titelnummer. In Bad Year speelt de band gewoon door terwijl Cripps Perry Mason op TV kijkt met het licht uit. Good Times zijn allesbehalve dat, een teruggespeelde gitaarsolo ten spijt. Telkens als de band te lang blijft doordreunen in het zelfde slome geluid duikt er wel een nieuwe vondst op tussen de rommel: een speelgoed-keyboardje hier, een xylofoon daar.
Het duurt even voordat de muziek klikt- aanvankelijk hoort de luisteraar vooral droog gebonk en gemompel. Een minpuntje is dat door de monotonie tegen het einde een zekere katterigheid toeslaat.
Limes brengt een aardige samenvatting van alternatieve roots muziek uit Memphis. Wie ooit het boek It Crawled From Memphis van Robert Gordon verslonden heeft, zal zich aan Rhinestone River geen buil vallen. Cripps schaart zich (zelfbewust? ) in het rijtje Jim Dickinson en Alex Chilton – dezelfde chaos, dezelfde wanhoop, dezelfde dronkenmans blues. Nog niet helemaal dezelfde klasse, maar wie weet- met nog wat meer borrels en wat gebroken harten moeten Cripps en aanhang in staat zijn een Like Flies On Sherbet voor de eenentwintigste eeuw op te nemen.