Na de eerste vruchten van de samenwerking van Carsten Nicolai alias Alva Noto en Blixa Bargeld in de vorm van de 12inch ‘Ret Marut Handshake’ is er nu een volledig album. Die heeft de nodige overlap met de single, maar dat mag de pret niet drukken. Met de lange opener ‘Fall’ wordt de toon van glitchy elektronica plus een stem-uit-duizenden meteen goed gezet: Bargelds ijselijke gil wordt opgerekt tot een haast ondraaglijke pieptoon, die overgaat in een soundscape van haperende microgeluiden, diepe bassen en aanzwellende drones. Tegen deze achtergrond fluistert en zingt Bargeld zijn poëtische bespiegelingen. De introductie van een piano geeft het nummer een draai in de richting van ‘Insen’, de samenwerking van Alva Noto met Ryuichi Sakamoto. Na een opgefokt ritmisch nummer vol kraak en tikken waarin Bargeld zijn stem afknijpt tot hij klinkt als een kwaadaardige kabouter, is de cover van Harry Nilsson’s ‘One’ een oase van rust en melodie. Die afwisseling is er ook in de drie nummers die volgen en die we hier al eerder bespraken als de voornoemde single. Het geluid op ‘Mimikry’ is sowieso veel gevarieerder dan dat de strakke geluidsconcepten van recente Alva Noto-platen zoals ‘Unitxt’ en de ‘Xerrox’-serie toelieten. En hoewel Bargelds bijdragen vooral vocaal lijken, waart door sommige nummers wel degelijk ook de muzikale geest van de Einstürzende Neubauten, zoals de percussie op het intense ‘Berghain’. Op de afsluiter ‘Katze’ draaien Bargeld en actrice Veruschka von Lehndorff als twee krolse katten om elkaar heen terwijl Nicolai er muziek als een dreigende droom onder weeft. ‘What is this? Where am I?’ is het laatste wat Bargeld zich afvraagt. Geen makkelijke muziek, en volledig de moeite waard.