Prince Rama is de nieuwste telg aan Animal Collectives Paw Tracks-boom. Wie het drietal op hun recente herfsttournee samen met Sun Araw in de Antwerpse Scheldapen of de Amsterdamse Nieuwe Anita aan het werk zag weet: aan die van Prince Rama zijn kosten. Prince Rama is geen band, Prince Rama is een sekte. Maar als daar al geen positieve connotaties aan vasthingen, dan dient dat bij deze te worden gecorrigeerd, want bij elke beluistering verandert de scepticus in ons een béétje meer in een believer. We horen alles wat we van een Animal Collective-protégés met Hare-Krishna-roots verwachten, maar gelukkig nog veel meer.
Prince Rama zijn de zusjes Taraka en Nimai Larson en Michael Collins. Op plaat klinken de backingvocals van die Michael Collins als een kruising tussen Huun Huur Tuu en iets anders dat op Huun Huur Tuu lijkt, maar wie m live bezig gezien heeft, krijgt nooit meer het beeld van Andrew Eldritch mét haar van zn netvlies gebrand. Overigens is dit kleine visuele trauma niet de enige Sisters of Mercy-ervaring die we aan Prince Rama overhielden, want in Lightening Fossil lijkt het alsof Ofra Haza uit de hemelen is neergedaald. Maar zelfs voor vijanden van Sisters of Mercy als wijzelf, was dit een verrassend aangename ontmoeting. Los van alle visuele bedenkingen, is Shadow Temple één fantastische – vierendertig minuten-lange – luistertrip. De intro van Om Namo Shivaya klinkt als de soundtrack bij een bijzonder gruwelijke veldslag, terwijl de rest van die song slechts kan omschreven worden als een scifi-versie van een extatische Indianendans compleet met geheel in led-lichtjes gepimpte totempalen. We wéten dat het klinkt alsof wij aan de paddestoelen gezeten hebben, maar hand op het hart Prince Rama weten hun psychedelische ervaringen zo kristalhelder te toonzetten, dat het al na één bloednuchtere beluistering leek of we zélf out there waren.