In april 2009 verscheen Victorian America, het tweede album van Emily Jane White. We zijn maar goed een jaar verder en daar is al een nieuwe. De uit San Francisco afkomstige zangeres wil hierop een ode brengen aan onze zintuigen. Een ode aan gevoeligheid. Met deze plaat doet ze alvast een poging om onze auditieve zintuigen te prikkelen. Iets waarin ze zeker en vast slaagt. Haar spaarzaam opgebouwde liedjes sluipen onze gehoorgang binnen en dat vinden we niet onprettig. De folky songs roepen herinneringen op aan Tiny Vipers, Alela Diane of Cat Power. Haar minimale songs steunen vooral op haar warme, licht hese stem. Die wordt aangevuld met vaak niet meer dan een gitaar, piano en hier en daar een slepende cello. Gelukkig worden de arrangementen soms iets breder uitgemeten waardoor de saaiheid weinig kans krijgt. Ze komt met deze ‘Ode To Sentience’ aardig in de buurt van het betere werk van de genoemde voorbeelden. Nog net niet, wel iemand om zeker in de gaten te houden. Want haar vorige plaat was wel al een klein meesterwerkje. Deze net niet.