Vijf jaar geleden sloot Sufjan Stevens een periode af met het album Illinoise: deel twee van zijn project om over elk van de vijftig Amerikaanse staten een plaat te maken. Of hij dat ooit echt gemeend heeft, durven wij te betwijfelen. Er verscheen nog de bijwijlen hilarische box Songs For Christmas en toen werd het stil. Af en toe doken er nog wel eens verhalen op over de slechte geestelijke gezondheid van de man. Maar nieuwe albums verschenen niet. Vorig jaar dook hij dan terug op met The BQE, een plaat over een snelweg. Wat productie van nummers betreft, zit hij blijkbaar weer op kruissnelheid want een paar maanden geleden verscheen All Delighted People, een ep van albumlengte. Nu, is er ook The Age Of Adz. Een plaat die de koerswijziging die op de twee vorige releases te horen was volledig doortrekt. Weg pure georchestreerde folk, daar komt de elektronica. In plaats van gitaren, banjos, blokfluiten en allerhande akoestische instrumenten duiken beats en bleeps op. Uit de teksten kunnen we opmaken dat de man een diep dal heeft overwonnen, een gevecht met zichzelf heeft moeten voeren. Welk pad moet hij volgen in de toekomst bijvoorbeeld. In het bijna puur op zijn stem drijvende Now That Im Older wordt dat heel duidelijk. Het magnum opus van de plaat is het meer dan vijfentwintig (!) minuten durende Impossible Soul – een klassiek opgebouwde compositie, koorgezangen, knisperende elektronica. Dat één van de meest getalenteerde artiesten van zijn generatie nieuwe wegen opzoekt, juichen we toe. Alleen is het soms, om het met de titel van tweede nummer op het album te zeggen, een beetje Too Much.