Als u van liedjes houdt, raad ik u aan deze recensie over te slaan; hij betreft het soort platen waarvan vrienden die vinden dat muziek vooral ‘lekker’ moet zijn en dat je mee moet kunnen zingen in wanhoop wegzinken. Michael Vorfeld is een Berlijnse percussionist, maar vooral ook kunstenaar, en veel van zijn muziek is het uitvloeisel van de kunst die hij maakt. Vorfeld ontwerpt eigen instrumenten, en gebruikt die in optredens die het midden houden tussen installaties en performances. ‘Flugangst’ is in een studio opgenomen, maar lijkt verder op eenzelfde manier tot stand te zijn gekomen. Daar wringt ook meteen de schoen: ontdaan van het kunstwerk waar de muziek eerder uit voort kwam, blijft er een zeer abstract geheel over dat het uiterste van de concentratie vergt. De bijna een uur durende geluidssculptuur hangt aan elkaar van metalen strijkinstrumenten, allerhande percussie en veel stilte. ‘Improvisatie’ is duidelijk het sleutelwoord, en ik vermoed dan ook dat deze cd veeleer liefhebbers van de experimentele buitenranden van de jazz kan behagen, dan die van bijvoorbeeld elektro-akoestiek of industrieel, waarvan ook zeker elementen aanwezig zijn. Iets meer structuur zit er in One Man Nation, maar ook hier is van meezingen nog steeds geen sprake. Ik had half het idee dat industriële muziek het exclusieve domein is van Europeanen, Japanners en Amerikanen, en dat de rest van de wereld niet genoeg te lijden heeft onder allerlei postmoderne onzekerheden om onthechtend lawaai en claustrofobische soundscapes te maken, maar dat blijkt toch niet helemaal niet terecht. Marc Chia a.k.a. One Man Nation komt uit Singapore en maakt experimentele elektronica die zich prima in de categorie industrieel laat indelen. Op twee lange nummers (met even lange titels) zorgt een donkere ondertoon voor constante dreiging, die versterkt wordt door elektronische microgeluiden, gekraak en spaarzame percussie. Incidenteel is er ritme, en een flard melodie uit klankschalen of een kapotte piano. Soms brengt de muziek de kalmere momenten van Birchville Cat Motel in herinnering. Het is allemaal nogal gefragmenteerd, en lijkt nog het meest op de soundtrack van een kil horror-hoorspel, zeker door angstig klinkende stemsamples die zo nu en dan opduiken. Voor de liefhebber.